Eerste bezoek

In mei 2012 vertrekt Bart met twee dochters op reis naar zijn voormalige gastgezin Basoeki Wirjowidjojo in Surabaya op Java. In 1983 heeft hij daar als 23 jarig medisch student een paar maanden mogen verblijven, terwijl hij een medische stage volgde in het opleidings- ziekenhuis Rumah Sakit Dr. Soetomo.

Op de heenweg naar Surabaya reizen zij via het eiland Bali en daar midden op het eiland bezoeken zij het kinderproject Sjaki Tari Us in de stad Ubud. Bart had op internet al over het kinderproject gelezen. De mensen van de organisatie Sjaki Tari Us ontfermen zich sinds 2006 over scholing voor Balinese kinderen met een geestelijke beperking. De Balinese maatschappij weet zich geen raad met het lot van deze kinderen en daarom worden ze weg gestopt in hun ouderlijk huis.

 

De project slogan

“Bukan kurang, tetapi istimewa : niet minder, maar anders begaafd.”

Het is de slogan die voor op de folder van de stichting staat. Bart en zijn dochters krijgen defolder aangereikt als ze het restaurant van de stichting Sjaki Tari Us bezoeken. In hetrestaurant werken een aantal jongeren met een geestelijke beperking onder begeleiding.

Een Nederlandse vrijwilligster vertelt hen, dat ze meehelpt bij de lessen. De leerkrachten zijnBalinees en hebben de afgelopen jaren een speciale training gehad om juist kinderen meteen geestelijke beperking te begeleiden in hun leerproces. We bezoeken het dagactiviteiten gebouw naast het restaurant . Een schoon gebouw, ruim en bruisend van de activiteiten. De jongeren hebben veel schilderingen en sieraden gemaakt, die te koop worden aangeboden.

Het brein achter dit mooie project is de Nederlands- Indische man Thijs van Harte, woonachtig in Delft . Bart is vastbesloten om Thijs op te zoeken als hij weer terug is in Nederland.

 

Ontmoeting

Op 24 september 2012 brengen Christel en Bart een bezoek aan Thijs van Harte en zijn partner Karin Leithuijser te Delft. Zij zijn de initiators van de Stichting Sjaki Tari Us, de dagopvang in Ubud, Bali voor kinderen met een mentale beperking.

Hier volgt een verslag van het bezoek:

“Thijs en Karin komen over als een bevlogen stel. Thijs is ambtenaar geweest. Zijn vrouw werkt als psychologe. Ze hebben 2 dochters: Kaya (14 jaar) en Tari (12 jaar). Tari heeft het syndroom van Down. We hebben een uitgebreid gesprek over het project. Verder is in Delft een 4e jaars Nederlandse SPH student, Julian, aanwezig. Deze jongen heeft zijn hart verpand aan Indonesië en is er al ongeveer 6x geweest. Julian heeft een stage voor zijn SPH-opleiding gedaan in Ubud bij Sjaki Tari Us. Hij gaat binnenkort weer terug voor langere tijd en zal daar als een procesbegeleider/verlengde arm van Thijs en Karin verblijven.”

 

Start van het project

Hoe is Sjaki Tari Us begonnen? De wens van de overleden tweelingbroer van Thijs om iets goeds te doen en de geboorte van dochter Tari waren de aanzet voor dit project. Thijs en Karin leerden door dochter Tari van het bestaan van het syndroom van Down en wat je als ouders kan doen voor het welzijn van een kind met dit syndroom.

In 2005 waren Thijs en Karin op Bali in Ubud en het verbaasde hen, dat ze geen kinderen met het syndroom van Down zagen op straat. De Balinezen beschouwden mongooltjes als vervloekt en stopten ze weg. Thijs en Karin zijn zich gaan verdiepen in het lot van een stel kinderen met het syndroom van Down in Ubud. Toen ontdekten ze tevens, dat kinderen met andere geestelijke beperkingen ook geen scholing kregen en thuis zaten. Deze kinderen werden afgewezen voor het speciaal onderwijs. Reden? Een IQ lager dan 70 betekende: geen plaats! De autistische kinderen of anderszins mentaal gehandicapte kinderen vielen zo buiten de boot en ze konden niets anders dan thuis zitten.

Ubud is bijna 100% hindoeïstisch. Veel spaargeld gaat op aan de begrafenisceremonieën en zeker niet aan speciaal onderwijs. Thijs en zijn vrouw hebben in het begin Balinese basisschoolleraren gerekruteerd, die geen ervaring hadden met mentaal gehandicapte kinderen. Zij hebben deze leerkrachten speciaal getraind. Ze zaten in een klein pand met een paar kinderen.

Thijs kwam in aanraking met een Balinese zakenman Eric Marco Ranti, die geraakt was door hun passie. Heer Ranti had een verwaarloosd pand in het centrum van Ubud aan de alun alun (grasveld-plein). Eric Marco Ranti heeft Thijs en Karin het pand in bruikleen gegeven en deels op eigen kosten de boel laten renoveren. NCDO(nationale commissie voor internationale samenwerking) heeft 50% van de investeringen bijgelegd. De zakenman zal tot 2015 garant staan voor de huurkosten. Thijs is directeur van de NGO (Niet gouvernementele organisatie): Sjaki Tari Us stichting en Eric is directeur van : Yayasan Bima Nusantara, de partner van de NGO Sjaki Tari Us.

 

Hoe draait het project

Inmiddels hebben ze een dertigtal kinderen van verschillende leeftijd, die voor dagopvang komen. Er zijn leerkrachten, Balinese stagiaires en ook Hollandse stagiaires. Ze maken geen reclame, waardoor er op dit moment nog geen wachtlijst is. Ieder mentaal outcast kind dat zich(via mond op mond reclame) aanmeldt, is daar welkom. Op Bali is verder geen vergelijkbare opvang.

Het pand is in gebruik als school annex restaurant. Het restaurant zelf werkt met een aantal tienerkinderen van Sjaki Tari Us, die wat beginselen van koken en serveren leren. Thijs en Karin zijn nu bezig met een dependance een paar uur rijden naar het noorden in Singaradja.

Thijs is een spin in het web en gaat regelmatig naar Bali om contacten te onderhouden en te leggen. Met zijn vrouw geeft hij workshops aan ouders (parent empowerment) en zelfs workshops aan artsen over het bestaan, de impact en de mogelijkheden van deze kinderen. Karin gaat er ook heen om de leerkrachten te leren met doelen te werken en deze te evalueren, het procesmanagement. Thijs en Karin hebben samen wel besloten duidelijk te zijn naar de gemeenschap in Ubud, dat zij hun handen van de organisatie aftrekken in 2015. Dan bestaat het project 10 jaar. Daarom zijn ze nu ook al bezig om met de betreffende managers, leerkrachten en ouders in workshops te praten over hoe het straks mogelijk verder moet. Dus Thijs en Karin hebben een zeer verantwoorde exit strategie in uitvoering!

 

Financiën

Waar komt nu geld vandaan voor dit project? Toeristen in het hoogseizoen brengen wel wat geld binnen, als ze in het restaurant eten en worden uitgenodigd een kijkje te nemen in de activiteiten ruimten van de kinderen. Verder wordt bij het winkeltje wat verdiend aan de verkoop van fabricages van de kinderen, bijvoorbeeld tekeningen, beschilderde maskertjes en sieraden. Uiteraard is er ook een donatiebox.

Van de ouders van de kinderen komt weinig financiële bijdrage, maar wel hulp in natura zoals meehelpen bij sport en feestdagen. De eerder genoemde zakenman Eric Marco Ranti is uiteraard goud waard voor het reilen en zeilen van het gebouw. Hij zit zoals al eerder genoemd in het bestuur van de partner NGO van Sjaki Tari Us: Yayasan Bima Nusantara. Na 2015 zal deze organisatie een leidende rol gaan spelen.

 

Projectaanvraag

Thijs doet een beroep op het Molenaars Kinderfonds om het interieur van de nieuwe dependance in Singaradja te financieren. Het gaat om een bedrag van ongeveer 800,- euro. We nodigen Thijs uit een projectaanvraag op te sturen en een kostenplaatje.